ستون: Angelenos در حال سرازیر شدن به خیابان ها. دوباره. آن را به تولید تغییر واقعی در این زمان ؟

من درک می کنم که چرا بسیاری از مردم در لس آنجلس در حال بی قرار و عصبانی و با توجه به خیابان ها به عنوان آنها در سال 1965 و در سال 1992.

همه چیز تغییر نکرده زیادی از آن.

در حال حاضر به عنوان آن مفهوم فرصت های برابر است رویای دور و نه یک واقعیت و تیره پوست خود را به bleaker چشم انداز.

مدارس برابر نیستند. بهداشت و درمان است برابر نیست. عدالت کیفری است برابر نیست. و آمریکایی ها فقط به مرگ در دست پلیس است.

اینها نظرات. این حقایق انکار ناپذیر.

در 20 سال پوشش Los Angeles, من دیده ام با این همه بازی کردن در اینجا. بسیار وجود دارد برای تشویق در مورد ما مخلوط های polyglot شهرستان. اما نیز وجود دارد که بسیار مورد گریه. و بسیاری از سرخوردگی است که باید به جوش.

در خیابان بهار در مرکز شهر لس آنجلس شیشه شکسته شب جمعه غارتگران پرسه می زدند و دود افزایش یافت.

در 3rd و شهرستان در روز شنبه بعد از ظهر وسایل نقلیه پلیس بودند را به آتش کشیدند و شورش تیم ملی افسران اخراج nonlethal عکس در پیشبرد معترضان.

فقط به عنوان ما شروع به باز کردن پس از ماه از coronavirus مستند ما بستن دوباره با حکومت. این شرم آور است زیرا به نظر می رسید روشن است که بسیاری از معترضان که به هر حال حق و دلیل نشان می خواستم برای ایجاد یک بیانیه به جای رسم خون.

من قصد ندارم به بهانه تخریب اموال. آن را سرد و غیر منطقی به خصوص در یک شهرستان که در آن بسیاری از صاحبان فروشگاه ها در قلب و روح L. A., به سختی خراش دادن خود را.

اما صحنه مرگبار سفید مینیاپولیس پلیس با یک زانو بر گردن یک مرد سیاه و سفید سرد بود و غیر منطقی و بیش از حد. و در همان زمان تا کاملا آشنا است که آن مجموعه کوچک انفجار در سراسر ایالات متحده است که آن را هیچ جای تعجب است که مردم بیش از حد خسته از انتظار برای تغییر است که هرگز نمی آید ؟

نابرابری در همه جا. برای دهه skid row جمعیت بوده است که عمدتا سیاه و سفید. Countywide با توجه به دهه مسکن تبعیض و نژادپرستی نهادی آفریقایی آمریکایی ها حساب برای حدود یک سوم از کل جمعیت بی خانمان با وجود نمایندگی فقط 11 درصد از کل جمعیت.

در لس آنجلس متحد, دومین مدرسه منطقه در کشور 90 درصد از دانش آموزان nonwhite و 80% دیدار با فقر استاندارد است که واجد شرایط آنها را به صورت رایگان و یا با کاهش قیمت وعده های غذایی.

این شماره ها تکان دهنده و هر بار که من نوشتن در مورد آنها را می شنوم از خوانندگان که فکر می کنم من باید بدست چیزی اشتباه است. که آنها شوکه آشکار است را در خود دارد.

ما در یک شهرستان که در آن مردم با واقعیت بسیار متفاوت در نزدیکی زندگی می کنند. خانه لیست بیش از 200 میلیون دلار; بی خانمان تعداد روش 60,000. کالیفرنیا دارای پنجمین اقتصاد این کشور بالاترین نرخ فقر است.

و در هفته های اخیر یک غارتگری coronavirus ساخته شده است که زمین بازی و حتی بیشتر unlevel. در لس آنجلس, سیاه مردم در حال مرگ هستند در دو برابر نرخ سفید مردم تا حد زیادی به دلیل شرایط بهداشتی اساسی مرتبط با تروما فقر و عدم دسترسی به بهداشت و درمان به طور منظم.

در لس آنجلس من می دانم دانه از انقلاب بوده است در زمین برای سال. این بود که هرگز یک ماده اگر دود خواهد شد اما زمانی که.

این قابل فهم است اما شرم واقعا که برخورد ما شاهد در L. A. بین معترضان و پلیس بیشتر از آنها انجام یک کار سخت به عنوان به خوبی به عنوان آنها می توانند. پلیس don't run مدارس و یا اقتصاد و یا نوشتن سیاست های عمومی که تعیین می کند که ما در سرمایه گذاری و که ما پشت سر بگذارید.

این درست است که در L. A. County, پلیس متهم به خشونت به ندرت تحت پیگرد قانونی قرار به حد کامل از قانون و این نیز درست است که اداره پلیس لس آنجلس است نه کامل توسط یک مایل. آن را یک نیروی متفاوت تر از آن بود که در سال 1965 و در سال 1992; متنوع تر, پیشرفته تر است, اما ما هنوز راه طولانی برای رفتن.

من امیدوارم که عادل اما بدون خشونت تظاهرات بزرگ و حیاتی بیان آزادی امریکایی ادامه و در مورد تغییر واقعی.

زمانی که جنبش حقوق مدنی منجر به برتری خود در نیمه قرن سالگرد و مردم هنوز هم احساس می کنید به طور مداوم در نظر گرفته و می ترسید و درمان مانند مظنون به دلیل رنگ پوست خود آن زمان است.

هنگامی که یک مرد غیر مسلح کشته شده توسط پلیس در روز روشن در حالی که التماس به تنفس آن زمان است.

زمانی که سیاست تقسیم و قربانی و نژاد-طعمه حمل یک مرد به کاخ سفید در آن زمان است.

زمانی که مدارس برابر نیستند بهداشت و درمان است و نه برابر و عدالت کیفری است نه در برابر آن زمان است.

زمانی که وعده های ساخته شده در سال 1965 و دوباره در سال 1992 اما تغییر واقعی است که هنوز هم گریزان از آن زمان.

steve.lopez@latimes.com